Πως αντιμετωπίζουμε την παιδική επιθετικότητα

Πρόκειται για ένα πρόβλημα το οποίο καλούμαστε να το αντιμετωπίσουμε και να το διορθώσουμε εμείς όσο είναι ακόμα νωρίς. Δεν πρέπει να το παραβλέψουμε, να το δικαιολογήσουμε ως "παιδικά καμώματα" ούτε να  ισχυριστούμε ότι "μεγαλώνοντας θα διορθωθεί".Τα παιδιά δεν διορθώνονται μόνα τους. Η διόρθωση ξεκινάει από μας. Και τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς, πάλι από μας μπορεί να ξεκινάνε.

Γενικές οδηγίες:

1) Αντί για ξύλο ή φωνές εφαρμόστε ένα συστηματικό και ξεκάθαρο σύστημα αμοιβών και συνεπειών, με τη βοήθεια και συμμετοχή όλων των μελών της οικογένειας. Πρέπει να έχετε σαφείς και ξεκάθαρους κανόνες στο σπίτι για πράγματα που αφορούν την ασφάλεια των παιδιών, τη ρουτίνα τους, την τάξη κ.λ.π. Αυτοί οι κανόνες πρέπει να είναι γνωστοί και να επαναλαμβάνονται σε κάθε ευκαιρία. Κανόνες που δε λαμβάνουν υπόψη την ηλικία, τις ιδιαιτερότητες (νήπιο, «δύσκολο», υπερκινητικό, νοητικά ανώριμο) και τις δυνατότητες ή αδυναμίες του παιδιού (π.χ. δυσκολία στην έκφραση και κατανόηση του λόγου), δε θα τηρηθούν και αυτό θα προκαλέσει απογοήτευση και θυμό σε εσάς και στο παιδί σας.

2) Να παρέχετε επαρκή επίβλεψη στο παιδί και να μην το αφήνετε για μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς επίβλεψη και χωρίς να είστε ενήμεροι πού είναι μέσα στο σπίτι και τι κάνει.

Να του υπενθυμίζετε τον κανόνα (και γενικότερα να του υπενθυμίζετε τι δεν πρέπει και, ακόμα καλύτερα, τι πρέπει να κάνει) από κοντά και όχι με φωνές από άλλο δωμάτιο.

3)  Να είστε έτοιμοι να παρέμβετε όσο είναι ακόμη νωρίς. Μην περιμένετε τα πράγματα να εξελιχθούν άσχημα για να μπείτε μετά «στη μέση». Όταν η εμπειρία σάς λέει ότι η ενασχόληση του παιδιού με κάποια δραστηριότητα ή η αλληλεπίδραση του με κάποιο πρόσωπο συνήθως καταλήγει άσχημα, εξηγηθείτε από την αρχή με όλους τους εμπλεκόμενους, προειδοποιήστε ότι θα παρακολουθείτε και θα παρέμβετε και κρατήστε μια εποπτεία της κατάστασης.

4) Όταν ζητάτε από το παιδί κάτι ή το προειδοποιείτε για κάτι, να κατεβαίνετε σωματικά στο επίπεδό του, κοιτώντας το στα μάτια, με σταθερό και ουδέτερο τόνο στη φωνή.

5) Όταν βλέπετε ότι ένα μικρό παιδί δε συμμορφώνεται ή επιμένει πρέπει  να: 

• παρέχετε φυσική καθοδήγηση (παίρνω από το χέρι, απομακρύνω, περιορίζω κ.λ.π.)
• να του αποσπάσετε την προσοχή
• να του τραβήξετε κάπου αλλού το ενδιαφέρον 
• να κάνετε χιούμορ
• να του παρέχετε ζεστή σωματική επαφή, κοίταγμα στο πρόσωπο, αγκαλιά, χάδι

6) Να είστε προετοιμασμένοι ότι ένα παιδί με προβλήματα συμπεριφοράς θα συμπεριφερθεί άσχημα ή ακατάλληλα τις περισσότερες φορές. Εστιάστε και ανταμείψτε ακόμα και τις ελάχιστες επιτυχίες του.

7)  Δώστε εσείς οι ίδιοι με τη συμπεριφορά σας το πρότυπο για το πώς πρέπει να φέρεται το παιδί. Τα παιδιά μιμούνται ότι βλέπουν και βιώνουν. Όταν τα πειθαρχείτε με σωματική ή λεκτική επιθετικότητα, το αποτέλεσμα θα είναι να σας μιμούνται και να συμπεριφέρονται επιθετικά προς τα εσάς και προς άλλα παιδιά.

8) Ψάξτε και βρείτε παγίδες επιθετικότητας στο χώρο του σπιτιού και στο πρόγραμμα της οικογένειας. (Υπάρχει αρκετός χώρος για να παίξουν τα παιδιά μαζί ή και χωριστά το καθένα; Υπάρχουν αρκετά υλικά για κάθε παιδί; Δίνετε στο καθένα από τα παιδιά σας ίσο ποσό θετικής προσοχής και χρόνου; Βάζετε το παιδί σε ασχολίες ή δραστηριότητες που το βοηθούν να εκτονωθεί σωματικά και να «βγάλει» την ενέργειά του με κατάλληλο τρόπο; 

9) Μάθετε από νωρίς το παιδί σας να ελέγχει τη συμπεριφορά του με το σωστό τρόπο. Πείτε του π.χ. «Είναι εντάξει να θυμώνεις όταν πέφτουν οι κύβοι σου. Προσπάθησε ξανά. Στη μαμά δεν αρέσουν……… (οι φωνές/το δάγκωμα/το χτύπημα). Το χτύπημα πονάει. Το χτύπημα δεν είναι σωστό. Σε παρακαλώ να μη χρησιμοποιείς έτσι τα χεράκια σου». Διορθώνετε διαρκώς με το λόγο και όχι με φωνές ή ξύλο τη συμπεριφορά του, δώστε του παραδείγματα από την καθημερινή ζωή και δείξτε του τρόπους για να αντιδρά αλλιώς όταν αδικείται ή όταν δε καταφέρνει κάτι.

10) Όταν επιβάλλετε συνέπειες προσέξτε να είναι: λογικές, δίκαιες, να έχουν συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, να μη βασίζονται στην εκδικητικότητα και να έχουν ανακοινωθεί εκ των προτέρων στο παιδί. 

Πηγή:http://antikleidi.com/